Korkuyorum.
Evrende bir toz bulutunun noktası gibi duran ama bizim gözümüzde kocaman görünen bu dünyada milyonlarca insan arasında yalnız kalmaktan korkuyorum.
Kaybetmekten, dibe girip çıkamamaktan, yıkılıp tuz buz olmaktan ve oradan oraya savrulmaktan. Her arkamı döndüğümde boş karanlık bir cadde görmekten. Ne kadar korkumu yenmem gerekse de, ne kadar yaşamayı öğrenmem gerektiğini bilsem de içimden atamadım bu korkuyu. Her zamanki gibi beni odamda, oturduğum sandalye de yada duvarıma yansıyan bir gölgede bekliyor olacak.
Korkularımın bir kısmını yenmeye çalıştım hatta bazı savaşlardan zaferle ayrıldığım bile oldu. Fakat o ‘yalnızlık’ yok mu işte bir onu yenemedim. Sanki beni kendine hapsetmiş ve ona bağlıymışım gibi. Peki ben ne yapacağım?
