Bomboş şişelerin yanı başında devrilmiş kadehler ve şişeler gibi boş odada yankılanan saniye sesleri..
Karanlığa gömülmemek için etrafı aydınlatmaya çalışan boynu bükük mumun son alevleri..
Kim bilir bu oda da neler oldu da bu kadar dağıldı? Keşke yere damlayan damlalar konuşup da anlatabilseydi çaresizliğini.
Keşke zaman ilerlemekle meşgul olmasaydı da anlatsaydı çekip giden hayatını. Masanın üzerinde buruşmuş peçete kağıtları söyleyebilseydi keşke durmak bilmeyen göz yaşlarını. akıp giden hayat mı acımasızdır yoksa insan mı? diye düşünürken karşında çekip gitmeye, hiç var olmamış gibi kaybolmaya yüz tutmuş bir ömür var ve sen sadece boşluğa bakıyorsun…
