Korkuyorum. Evrende bir toz bulutunun noktası gibi duran ama bizim gözümüzde kocaman görünen bu dünyada milyonlarca insan arasında yalnız kalmaktan korkuyorum. Kaybetmekten, dibe girip çıkamamaktan, yıkılıp tuz buz olmaktan ve oradan oraya savrulmaktan. Her arkamı döndüğümde boş karanlık bir cadde görmekten. Ne kadar korkumu yenmem gerekse de, ne kadar yaşamayı öğrenmem gerektiğini bilsem de içimden …
Bomboş şişelerin yanı başında devrilmiş kadehler ve şişeler gibi boş odada yankılanan saniye sesleri.. Karanlığa gömülmemek için etrafı aydınlatmaya çalışan boynu bükük mumun son alevleri.. Kim bilir bu oda da neler oldu da bu kadar dağıldı? Keşke yere damlayan damlalar konuşup da anlatabilseydi çaresizliğini. Keşke zaman ilerlemekle meşgul olmasaydı da anlatsaydı çekip giden hayatını. Masanın …
